Christ summarizes the goal of Christian morality at the end of the Sermon of the Mount:
“Not every one who says to me, ‘Lord, Lord,’ shall enter the kingdom of heaven, but he who does the will of my Father who is in heaven. On that day many will say to me, ‘Lord, Lord, did we not prophesy in your name, and cast out demons in your name, and do many mighty works in your name?’ And then will I declare to them, ‘I never knew you; depart from me, you evildoers’” (Matthew 7:21-23).
To be happy, to “be comforted” in the “kingdom of heaven” and “be satisfied” “inheriting the earth,” to “see God” and “obtain his mercy” as “his children” (cf. the Beatitudes in Matthew 5:3-12), it’s not enough to teach others (“prophesy”); it’s not enough to help other people overcome their “demons” or do great “works” of philanthropy; no, we must do God’s will. The Beatitudes, and the whole Sermon of the Mount, summarize his will.
Another summary of Christian morality is our Lord’s description of the Last Judgment:
“When the Son of man comes in his glory… he will separate one from another as a shepherd separates the sheep from the goats… the King will say to those at his right hand, ‘Come, O blessed of my Father, inherit the kingdom prepared for you from the foundation of the world; for I was hungry and you gave me food, I was thirsty and you gave me drink, I was a stranger and you welcomed me, I was naked and you clothed me, I was sick and you visited me, I was in prison and you came to me… Truly, I say to you, as you did it to one of the least of these my brethren, you did it to me.’ Then he will say to those at his left hand, ‘Depart from me, you cursed, into the eternal fire prepared for the devil and his angels; for I was hungry and you gave me no food… Truly, I say to you, as you did it not to one of the least of these, you did it not to me.’ And they will go away into eternal punishment, but the righteous into eternal life’” (Matthew 25:31-46).
St. Pope John Paul II tells us: “This Gospel text is not a simple invitation to charity: it is a page of Christology which sheds a ray of light on the mystery of Christ. By these words, no less than by the orthodoxy of her doctrine, the Church measures her fidelity as the Bride of Christ” (Novo Millennio Ineunte, 49). We live out the Beatitudes in fidelity to Christ, by seeing him in the needy, living out his Gospel in all our actions.
Pope Francis calls this “the Great Criterion” of Christian morality
“In the twenty-fifth chapter of Matthew’s Gospel (vv. 31-46), Jesus expands on the Beatitude that calls the merciful blessed. If we seek the holiness pleasing to God’s eyes, this text offers us one clear criterion on which we will be judged. ‘I was hungry and you gave me food, I was thirsty and you gave me drink, I was a stranger and you welcomed me, I was naked and you clothed me, I was sick and you took care of me, I was in prison and you visited me’ (vv. 35-36).
“Holiness, then, is not about swooning in mystic rapture… In this call to recognize him in the poor and the suffering, we see revealed the very heart of Christ, his deepest feelings and choices, which every saint seeks to imitate” (Gaudete et exsultate, 95-96)
The Pope wants us all to be holy and fulfill Christian morality in everyday life:
“If I encounter a person sleeping outdoors on a cold night, I can view him or her as an annoyance, an idler, an obstacle in my path, a troubling sight, a problem for politicians to sort out, or even a piece of refuse cluttering a public space. Or I can respond with faith and charity, and see in this person a human being with a dignity identical to my own, a creature infinitely loved by the Father, an image of God, a brother or sister redeemed by Jesus Christ. That is what it is to be a Christian! Can holiness somehow be understood apart from this lively recognition of the dignity of each human being?” (Gaudete et exsultate, 98, looking to the Christian ideal of the Good Samaritan in Lk 10:30-37).
-Fr. John Waiss
La Meta Final de la Moral Cristiana
Nuestro Señor Jesucristo resume la meta de la moral Cristiana al final del Sermón de la Montaña:
“No son los que me dicen: ‘Señor, Señor’, los que entrarán en el Reino de los Cielos, sino los que cumplen la voluntad de mi Padre que está en el cielo. Muchos me dirán en aquel día: ‘Señor, Señor, ¿acaso no profetizamos en tu Nombre? ¿No expulsamos a los demonios e hicimos muchos milagros en tu Nombre?’. Entonces yo les manifestaré: ‘Jamás los conocí; apártense de mí, ustedes, los que hacen el mal’” (Mateo 7:21–23).
Para ser felices, para ser “consolados” en el “Reino de los Cielos” y “ser saciados” “heredar la tierra,” para “ver a Dios” y “obtener su misericordia” como “sus hijos” (Cfr. Las Bienaventuranzas en Mateo 5:3–12), no basta con enseñar a otros (“profecía”) no basta con ayudar a otra gente a superar sus “demonios” o hacer grandes “obras” de filantropía; No, debemos hacer la voluntad de Dios. Las Bienaventuranzas, y todo el Sermón de la montaña, resumen su voluntad.
Otro resumen de la moral cristiana es la descripción del Juicio Final que hace nuestro Señor:
“Cuando el Hijo del hombre venga en su gloria… separará a unos de otros, como el pastor separa las ovejas de los cabritos… el Rey dirá a los que tenga a su derecha: ‘Vengan, benditos de mi Padre, y reciban en herencia el Reino que les fue preparado desde el comienzo del mundo, porque tuve hambre, y ustedes me dieron de comer; tuve sed, y me dieron de beber; estaba de paso, y me alojaron; desnudo, y me vistieron; enfermo, y me visitaron; preso, y me vinieron a ver’… ‘Les aseguro que cada vez que lo hicieron con el más pequeño de mis hermanos, lo hicieron conmigo’. Luego dirá a los de su izquierda: ‘Aléjense de mí, malditos; vayan al fuego eterno que fue preparado para el demonio y sus ángeles, porque tuve hambre… “Les aseguro que cada vez que no lo hicieron con el más pequeño de mis hermanos, tampoco lo hicieron conmigo’. Estos irán al castigo eterno, y los justos a la Vida eterna”. (Mateo 25:31-46)
San Juan Pablo II nos dice: “Esta página no es una simple invitación a la caridad: es una página de cristología, que ilumina el misterio de Cristo. Sobre esta página, la Iglesia comprueba su fidelidad como Esposa de Cristo” (Novo Millennio Ineunte, 49). Vivimos las Bienaventuranzas en fidelidad con Cristo, viéndolo en los necesitados, viviendo su Evangelio en todos nuestros actos.
El Papa Francisco llama a esto “El Gran Protocolo” de la moralidad cristiana
“En el capítulo 25 del evangelio de Mateo (vv. 31–46), Jesús vuelve a detenerse en una de estasbienaventuranzas, la que declara felices a los misericordiosos. Si buscamos esa santidad que agrada a los ojos de Dios, en este texto hallamos precisamente un protocolo sobre el cual seremos juzgados: «Porque tuve hambre y me disteis de comer, tuve sed y me disteis de beber, fui forastero y me hospedasteis, estuve desnudo y me vestisteis, enfermo y me visitasteis, en la cárcel y vinisteis a verme» (25,35-36).
Por lo tanto, ser santos no significa blanquear los ojos en un supuesto éxtasis… En este llamado a reconocerlo en los pobres y sufrientes se revela el mismo corazón de Cristo, sus sentimientos y opciones más profundas, con las cuales todo santo intenta configurarse.” (Gaudete et exsultate, 95-96)
El Papa quiere que seamos santos y que cumplamos la moral cristiana en la vida diaria:
“Cuando encuentro a una persona durmiendo a la intemperie, en una noche fría, puedo sentir que ese bulto es un imprevisto que me interrumpe, un delincuente ocioso, un estorbo en mi camino, un aguijón molesto para mi conciencia, un problema que deben resolver los políticos, y quizá hasta una basura que ensucia el espacio público. O puedo reaccionar desde la fe y la caridad, y reconocer en él a un ser humano con mi misma dignidad, a una creatura infinitamente amada por el Padre, a una imagen de Dios, a un hermano redimido por Jesucristo. ¡Eso es ser cristianos! ¿O acaso puede entenderse la santidad al margen de este reconocimiento vivo de la dignidad de todo ser humano? (Gaudete et exsultate, 98, en búsqueda del ideal cristiano del Buen Smaritano en Lucas 10:30-37).
-Padre John Waiss
Cel moralności chrześcijańskiej
Chrystus wspaniale podsumowuje cel moralności chrześcijańskiej w Kazaniu na górze:
„Nie każdy, który Mi mówi: »Panie, Panie!«, wejdzie do królestwa niebieskiego, lecz ten, kto spełnia wolę mojego Ojca, który jest w niebie. Wielu powie Mi w owym dniu: »Panie, Panie, czy nie prorokowaliśmy mocą Twego imienia, i nie wyrzucaliśmy złych duchów mocą Twego imienia, i nie czyniliśmy wielu cudów mocą Twego imienia?« Wtedy oświadczę im: »Nigdy was nie znałem. Odejdźcie ode Mnie wy, którzy dopuszczacie się nieprawości!«” (Mt 7:21-23).
Błogosławieństwa kierują naszą uwagę na osiągnięcie „królestwa niebieskiego”, na „doznanie pocieszenia”, na „odziedziczenie ziemi”, „bycie nasyconym”, „oglądanie Boga”, „bycie nazwanym dzieckiem bożym”, na radość z „wielkiej nagrody w niebie” (por. Mt 5:3–12). By otrzymać tę niebieską nagrodę, nie wystarczy przekazywać naszą wiarę innym ludziom („proroctwo”), czy też pomagać ludziom pokonywać ich „demony”, lub też udzielać się charytatywnie. Nie. Musimy spełniać wolę Boga Ojca, który jest w niebie. Jego wola to nic innego jak całe Kazanie na górze, które zamyka się w błogosławieństwach.
Innym wspaniałym podsumowaniem moralności chrześcijańskiej jest opis Sądu Ostatecznego:
„Gdy Syn Człowieczy przyjdzie w swej chwale […] oddzieli jednych [ludzi] od drugich, jak pasterz oddziela owce od kozłów. […]Król powie do tych po prawej stronie: „Pójdźcie, błogosławieni Ojca mojego, weźcie w posiadanie królestwo, przygotowane wam od założenia świata! Bo byłem głodny, a daliście Mi jeść; byłem spragniony, a daliście Mi pić; byłem przybyszem, a przyjęliście Mnie; byłem nagi, a przyodzialiście Mnie; byłem chory, a odwiedziliście Mnie; byłem w więzieniu, a przyszliście do Mnie. […] Zaprawdę, powiadam wam: Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili”. Wtedy odezwie się i do tych po lewej stronie: „Idźcie precz ode Mnie, przeklęci, w ogień wieczny, przygotowany diabłu i jego aniołom! Bo byłem głodny, a nie daliście Mi jeść; byłem spragniony, a nie daliście Mi pić; byłem przybyszem, a nie przyjęliście Mnie; byłem nagi, a nie przyodzialiście Mnie; byłem chory i w więzieniu, a nie odwiedziliście Mnie. […] Zaprawdę, powiadam wam: Wszystko, czego nie uczyniliście jednemu z tych najmniejszych, tegoście i Mnie nie uczynili”. (Mt 25:31-46)
Św. Jan Paweł II naucza: „Słowa [Ewangelii] nie są jedynie wezwaniem do miłosierdzia: zawierają one głęboki sens chrystologiczny, który ukazuje w pełnym blasku tajemnicę Chrystusa. Te słowa, w nie mniejszym stopniu niż wierność prawdzie, są probierzem wierności Kościoła jako Oblubienicy Chrystusa” (Novo Millennio Ineunte, 49). Bądźmy wierni Chrystusowi, żyjąc według ośmiu błogosławieństw – według całej Jego Ewangelii, widząc Go w każdym potrzebującym człowieku.
Papież Franciszek mówi o „ostateczne kryterium” moralności chrześcijańskiej.
W rozdziale 25 Ewangelii wg św. Mateusza (ww. 31–46), Jezus ponownie rozważa jedno z owych błogosławieństw – to, które ogłasza błogosławionymi miłosiernych. Jeśli szukamy tej świętości, która podoba się Bogu, to w tym tekście możemy znaleźć regułę postępowania, na podstawie której będziemy sądzeni: „Byłem głodny, a daliście Mi jeść; byłem spragniony, a daliście Mi pić; byłem przybyszem, a przyjęliście Mnie; byłem nagi, a przyodzialiście Mnie; byłem chory, a odwiedziliście Mnie; byłem w więzieniu, a przyszliście do Mnie”(vv. 35-36).
Zatem bycie świętym nie oznacza oczu jaśniejących w domniemanej ekstazie. […] W tym wezwaniu do rozpoznania Go w ubogich i cierpiących, objawia się samo serce Chrystusa, Jego uczucia i najgłębsze decyzje, do których każdy święty próbuje się dostosować (Gaudete et exsultate, 95-96).
Papież zachęca nas do dążenia do świętości i wypełniania moralności chrześcijańskiej w codziennym życiu.
Kiedy spotykam osobę śpiącą na zewnątrz w zimną noc, mogę poczuć, że ten „dziwak” jest kimś przypadkowym, kto wchodzi mi w drogę, gnuśnym oprychem, przeszkodą na mojej drodze, dokuczliwym cierniem na sumieniu, problemem, który muszą rozwiązać politycy, a może nawet nieczystością, zaśmiecającą przestrzeń publiczną. Ale mogę także zareagować, wychodząc od wiary i miłości, uznając w tym człowieku istotę ludzką, posiadającą taką samą godność jak ja, stworzenie nieskończenie umiłowane przez Ojca, obraz Boga, brata odkupionego przez Chrystusa. To znaczy być chrześcijaninem! Czy da się pojąć świętość bez tego żywego uznania godności każdej istoty ludzkiej? (Gaudete et exsultate, 98, rozważanie o ideale chrześcijanina z Ewangelii sw. Łukasza o dobrym Samarytaninie – por. Łk 10:30–37).
-Ks. John Waiss
